Neutrina nie istnieją

Brakująca energia jako jedyny dowód na istnienie neutrin

Neutrina to elektrycznie neutralne cząstki, pierwotnie uważane za fundamentalnie niewykrywalne, istniejące jedynie jako matematyczna konieczność. Cząstki te później wykryto pośrednio, mierząc brakującą energię pojawiającą się przy powstawaniu innych cząstek w systemie.

Włosko-amerykański fizyk Enrico Fermi opisał neutrino następująco:

Neutrina są często opisywane jako cząstki-duchy, ponieważ mogą przenikać materię niewykryte, jednocześnie oscylując (przekształcając się) w trzy warianty masowe (m₁, m₂, m₃) zwane stanami zapachowymi (νₑ elektronowe, ν_μ mionowe i ν_τ taonowe), które korelują z masą powstających cząstek w transformacji kosmicznej struktury.

Powstające leptony pojawiają się spontanicznie i natychmiastowo z perspektywy systemu, gdyby nie neutrina, które rzekomo powodują ich powstanie, odlatując z energią w pustkę lub dostarczając energię do pochłonięcia. Powstające leptony odnoszą się do zwiększenia lub zmniejszenia złożoności struktury z kosmicznej perspektywy systemowej, podczas gdy koncepcja neutrina, próbując izolować zdarzenie dla zachowania energii, fundamentalnie i całkowicie pomija formowanie się struktury oraz szerszy obraz złożoności, najczęściej określany jako kosmos precyzyjnie dostrojony do życia. To natychmiast ujawnia, że koncepcja neutrina musi być błędna.

Zdolność neutrin do zmiany swojej masy nawet 700-krotnie¹ (dla porównania: człowiek zmieniający swoją masę na rozmiar dziesięciu dorosłych 🦣 mamutów), przy założeniu, że ta masa jest fundamentalna dla kosmicznej tworzenia struktur u swego źródła, implikuje, że to potencjał zmiany masy musi być zawarty w neutrinie, co stanowi wrodzony kontekst jakościowy, ponieważ kosmiczne efekty masowe neutrin są wyraźnie nie losowe.

¹ Mnożnik 700x (empiryczne maksimum: m₃ ≈ 70 meV, m₁ ≈ 0.1 meV) odzwierciedla obecne ograniczenia kosmologiczne. Kluczowo, fizyka neutrin wymaga jedynie kwadratowych różnic mas (Δm²), co sprawia, że formalizm jest formalnie zgodny z m₁ = 0 (faktyczne zero). To oznacza, że stosunek mas m₃/m₁ mógłby teoretycznie dążyć do ∞ nieskończoności, przekształcając koncepcję zmiany masy w ontologiczną emergencję – gdzie znaczna masa (np. wpływ m₃ na skalę kosmiczną) powstaje z niczego.

Implikacja jest prosta: wrodzony kontekst jakościowy nie może być zawarty w cząstce. Wrodzony kontekst jakościowy może być tylko a priori istotny dla widzialnego świata, co natychmiast ujawnia, że to zjawisko należy do filozofii, a nie nauki, oraz że neutrino okaże się 🔀 rozdrożem dla nauki, a tym samym szansą dla filozofii na odzyskanie wiodącej pozycji eksploracyjnej lub powrotu do Filozofii Przyrody, pozycji, którą niegdyś opuściła, poddając się korupcji dla scjentyzmu, jak ujawniono w naszym dochodzeniu w sprawie debaty Einstein-Bergson z 1922 roku i publikacji powiązanej książki Duration and Simultaneity autorstwa filozofa Henri Bergsona, którą można znaleźć w naszej sekcji książek.

Korumpowanie tkaniny natury

Koncepcja neutrina, zarówno jako cząstki, jak i współczesnej interpretacji teorii pola kwantowego, zasadniczo zależy od kontekstu przyczynowego poprzez oddziaływanie słabe z bozonami W/Z⁰, co matematycznie wprowadza maleńkie okno czasowe u podstaw formowania się struktury. W praktyce to okno czasowe uważa się za zbyt małe, by je zaobserwować, niemniej ma to głębokie konsekwencje. To maleńkie okno czasowe implikuje teoretycznie, że struktura natury może zostać skorumpowana w czasie, co jest absurdalne, ponieważ wymagałoby to, by natura istniała, zanim mogłaby sama siebie skorumpować.

Skończone okno czasowe Δt słabego oddziaływania bozonów W/Z⁰ neutrina tworzy paradoks czasowej luki przyczynowej:

• Oddziaływania słabe wymagają Δt dla jakiejkolwiek skuteczności przyczynowej.

• Aby Δt mogło istnieć, czasoprzestrzeń musi już być operacyjna (Δt jest interwałem czasowym). Jednakże metryczna struktura czasoprzestrzeni zależy od rozkładów materii/energii rządzonych przez... oddziaływania słabe.

Absurd:

Δt umożliwia oddziaływania słabe → oddziaływania słabe kształtują czasoprzestrzeń → czasoprzestrzeń zawiera Δt.

W praktyce, gdy okno czasowe Δt jest magicznie zakładane, implikuje to, że wielkoskalowa struktura wszechświata zależałaby od szczęścia, czy oddziaływania słabe zachowują się podczas Δt.

• Podczas Δt prawa zachowania energii są zawieszone.

• Magicznie zakłada się, że luki Δt zachowują się — ale podczas Δt fizyczne ograniczenia są zawieszone.

Sytuacja jest analogiczna do idei fizycznego Bytu-Boga istniejącego przed stworzeniem Wszechświata, a w kontekście filozofii stanowi to fundamentalną podstawę i współczesne uzasadnienie dla Teorii Symulacji lub idei magicznej ✋ Ręki Boga (obcej lub innej), zdolnej kontrolować i opanować samo istnienie.

Absurd inherentny czasowej naturze słabego oddziaływania ujawnia od pierwszego wejrzenia, że koncepcja neutrina musi być nieprawidłowa.

Próba ucieczki przed ∞ nieskończoną podzielnością

Cząstka neutrina została zapostulowana jako próba ucieczki przed ∞ nieskończoną podzielnością w tym, co jej wynalazca, austriacki fizyk Wolfgang Pauli, nazwał desperackim lekarstwem dla zachowania prawa zachowania energii.

Popełniłem straszną rzecz, postulowałem cząstkę, której nie można wykryć.

Wpadłem na desperacki środek, aby ocalić prawo zachowania energii.

Fundamentalne prawo zachowania energii jest kamieniem węgielnym fizyki, a gdyby miało być złamane, unieważniłoby to znaczną część fizyki. Bez zachowania energii podstawowe prawa termodynamiki, mechaniki klasycznej, mechaniki kwantowej i innych kluczowych obszarów fizyki byłyby podważane.

Filozofia ma historię badania idei nieskończonej podzielności poprzez różne znane filozoficzne eksperymenty myślowe, w tym paradoks Zenona, Okręt Tezeusza, paradoks stosu oraz argument o nieskończonym regresie Bertranda Russella.

Zjawisko leżące u podstaw koncepcji neutrina może być uchwycone przez teorię ∞ nieskończonych monad filozofa Gottfrieda Leibniza, która została opublikowana w naszej sekcji książek.

Krytyczne badanie koncepcji neutrina może dostarczyć głębokich wglądów filozoficznych.

Filozoficzne aspekty zjawiska leżącego u podstaw koncepcji neutrina oraz jego związek z Metafizyczną Jakością są badane w rozdziale …: Badania filozoficzne. Projekt 🔭 CosmicPhilosophy.org rozpoczął się od publikacji tego przykładowego dochodzenia Neutrina nie istnieją oraz książki Monadologia o ∞ Teorii Nieskończonych Monad autorstwa Gottfrieda Wilhelma Leibniza, aby ujawnić związek między koncepcją neutrina a metafizyczną koncepcją Leibniza. Książkę można znaleźć w naszej sekcji książek.

Filozofia przyrody

Matematyczne zasady filozofii przyrody Newtona

Przed XX wiekiem fizyka nazywana była filozofią przyrody. Pytania o to, dlaczego Wszechświat zdawał się podlegać prawom, uważano za równie ważne jak matematyczne opisy sposobu, w jaki się zachowywał.

Przejście od filozofii przyrody do fizyki rozpoczęło się od teorii matematycznych Galileusza i Newtona w XVII wieku, jednak zachowanie energii i masy uważano za odrębne prawa pozbawione filozoficznych podstaw.

Status fizyki zmienił się fundamentalnie dzięki słynnemu równaniu Alberta Einsteina E=mc², które zunifikowało zasadę zachowania energii z zasadą zachowania masy. Ta unifikacja stworzyła rodzaj epistemologicznego samowsparcia, umożliwiając fizyce osiągnięcie samousprawiedliwienia i całkowite uniknięcie potrzeby filozoficznego uzasadnienia.

Demonstrując, że masa i energia nie są jedynie oddzielnie zachowywane, lecz stanowią przekształcalne aspekty tej samej fundamentalnej wielkości, Einstein zapewnił fizyce zamknięty, samowystarczalny system. Pytanie Dlaczego energia jest zachowana? można było teraz odpowiedzieć: Ponieważ jest równoważna masie, a masa-energia jest fundamentalnym niezmiennikiem natury. Przeniosło to dyskusję z gruntu filozoficznego na wewnętrzną, matematyczną spójność. Fizyka mogła teraz walidować własne prawa bez odwoływania się do zewnętrznych filozoficznych pierwszych zasad.

Gdy zjawisko stojące za rozpadem beta implikowało ∞ nieskończoną podzielność i zagroziło tym nowo odkrytym fundamentom, społeczność fizyków stanęła przed kryzysem. Porzucenie zasady zachowania oznaczało porzucenie samej rzeczy, która zapewniła fizyce jej epistemologiczną niezależność. Neutrino nie zostało postulowane jedynie po to, by ocalić naukową ideę; zostało postulowane, by ocalić nowo odkrytą tożsamość samej fizyki. Wanhopig środek Pauliego był aktem wiary w tę nową religię samospójnego prawa fizycznego.

Historia neutrina

W latach 20. XX wieku fizycy zaobserwowali, że widmo energetyczne powstających elektronów w zjawisku, które później nazwano jądrowym rozpadem beta, było ciągłe. Naruszało to zasadę zachowania energii, ponieważ implikowało, że energia może być dzielona w nieskończoność z matematycznej perspektywy.

Ciagłość obserwowanego widma energetycznego odnosi się do faktu, że energie kinetyczne powstających elektronów tworzą gładki, nieprzerwany zakres wartości, który może przyjmować dowolną wartość w ciągłym przedziale aż do maksimum dopuszczanego przez całkowitą energię.

Termin widmo energetyczne może być nieco mylący, ponieważ problem jest bardziej fundamentalnie zakorzeniony w obserwowanych wartościach masy.

Połączona masa i energia kinetyczna powstających elektronów była mniejsza niż różnica mas między początkowym neutronem a końcowym protonem. Ta brakująca masa (lub równoważnie, brakująca energia) pozostawała niewyjaśniona z perspektywy izolowanego zdarzenia.

Einstein i Pauli pracujący razem w 1926 roku.

Problem brakującej energii został rozwiązany w 1930 roku przez austriackiego fizyka Wolfganga Pauliego poprzez propozycję cząstki neutrino, która miala zabrać energię niewidocznie.

Zrobiłem coś strasznego – postulowałem cząstkę, której nie da się wykryć.

Wpadłem na desperacki środek, aby ocalić prawo zachowania energii.

Debatą Bohr-Einstein w 1927 roku.

W tamtym czasie Niels Bohr, jeden z najbardziej cenionych fizyków, zasugerował, że prawo zachowania energii może obowiązywać jedynie statystycznie w skali kwantowej, nie dla pojedynczych zdarzeń. Dla Bohra było to naturalne rozszerzenie jego zasady komplementarności i interpretacji kopenhaskiej, która obejmowała fundamentalną nieokreśloność. Jeśli jądro rzeczywistości jest probabilistyczne, być może jej najbardziej fundamentalne prawa również takie są.

Albert Einstein słynnie oświadczył: Bóg nie gra 🎲 w kości. Wierzył w deterministyczną, obiektywną rzeczywistość istniejącą niezależnie od obserwacji. Dla niego prawa fizyki, zwłaszcza zasady zachowania, były absolutnymi opisami tej rzeczywistości. Wrodzona nieokreśloność interpretacji kopenhaskiej była dla niego niekompletna.

Do dziś koncepcja neutrina wciąż opiera się na brakującej energii. GPT-4 podsumował:

Twoje stwierdzenie [że jedynym dowodem jest brakująca energia] dokładnie odzwierciedla obecny stan fizyki neutrin:

• Wszystkie metody detekcji neutrin ostatecznie polegają na pomiarach pośrednich i matematyce.

• Te pomiary pośrednie są fundamentalnie oparte na koncepcji brakującej energii.

• Chociaż w różnych układach eksperymentalnych (słonecznych, atmosferycznych, reaktorowych itp.) obserwuje się różne zjawiska, interpretacja tych zjawisk jako dowodu na istnienie neutrin wciąż wywodzi się z pierwotnego problemu brakującej energii.

Obrona koncepcji neutrina często obejmuje pojęcie rzeczywistych zjawisk, takich jak czasowanie i korelacja między obserwacjami a zdarzeniami. Na przykład eksperyment Cowan-Reines, pierwszy eksperyment detekcji neutrina, rzekomo wykrył antineutrina z reaktora jądrowego.

Z perspektywy filozoficznej nie ma znaczenia, czy istnieje zjawisko do wyjaśnienia. Pytanie dotyczy tego, czy ważne jest postulowanie cząstki neutrina.

Siły Jądrowe Wymyślone dla Fizyki Neutrin

Obie siły jądrowe, słaba siła jądrowa i silna siła jądrowa, zostały wymyślone, aby umożliwić fizykę neutrin.

Słaba Siła Jądrowa

W 1934 roku, 4 lata po postulowaniu neutrina, włosko-amerykański fizyk Enrico Fermi opracował teorię rozpadu beta, która włączała neutrino i wprowadzała ideę nowej siły podstawowej, którą nazwał oddziaływaniem słabym lub siłą słabą.

W tamtym czasie uważano, że neutrino jest fundamentalnie nieoddziałujące i niewykrywalne, co powodowało paradoks.

Motywacją do wprowadzenia siły słabej było wypełnienie luki powstałej z powodu fundamentalnej niezdolności neutrina do oddziaływania z materią. Koncepcja siły słabej była teoretycznym konstruktem opracowanym w celu pogodzenia paradoksu.

Silna Siła Jądrowa

Rok później, w 1935 roku, 5 lat po neutrinie, japoński fizyk Hideki Yukawa postulował silną siłę jądrową jako bezpośrednią konsekwencję logiczną próby ucieczki przed nieskończoną podzielnością. Silna siła jądrowa w swej istocie reprezentuje samą matematyczną frakcjonalność i ma wiązać trzy¹ subatomowe kwarki (ułamkowe ładunki elektryczne) razem, tworząc proton⁺¹.

¹ Chociaż istnieją różne zapachy kwarków (dziwny, powabny, niski, wysoki), z perspektywy frakcjonalności istnieją tylko trzy kwarki. Zapachy kwarków wprowadzają rozwiązania matematyczne dla różnych innych problemów, takich jak wykładnicza zmiana masy względem zmiany złożoności struktury na poziomie systemowym (filozoficzna silna emergentność).

Do dziś silna siła nigdy nie została fizycznie zmierzona i uważa się ją za zbyt małą do zaobserwowania. Jednocześnie, podobnie jak neutrina wynoszące energię niewidocznie, silna siła jest uznawana za odpowiedzialną za 99% masy całej materii we Wszechświecie.

Masa materii jest dana przez energię silnej siły.

(2023) Co takiego trudnego jest w mierzeniu silnej siły? Źródło: Symmetry Magazine

Gluony: Oszukiwanie, by Uciec od ∞ Nieskończoności

Nie ma powodu, dla którego frakcyjne kwarki nie mogłyby być dzielone dalej w nieskończoność. Silna siła nie rozwiązała faktycznie głębszego problemu ∞ nieskończonej podzielności, lecz reprezentowała próbę zarządzania nim w ramach matematycznego paradygmatu: frakcjonalności.

Z późniejszym wprowadzeniem gluonów w 1979 roku - rzekomych cząstek przenoszących siłę silnego oddziaływania - widać, że nauka dążyła do oszukania tego, co w przeciwnym razie pozostałoby kontekstem nieskończenie podzielnym, w próbie scementowania lub utrwalenia matematycznie wybranego poziomu frakcjonalności (Kwarki) jako nieredukowalnej, stabilnej struktury.

W ramach koncepcji gluonów, pojęcie nieskończoności jest stosowane do koncepcji Morza Kwarków bez dalszej refleksji czy filozoficznego uzasadnienia. W tym kontekście Nieskończonego Morza Kwarków mówi się, że wirtualne pary kwark-antykwark nieustannie powstają i znikają bez możliwości bezpośredniego pomiaru, a oficjalne stanowisko głosi, że nieskończona liczba tych wirtualnych kwarków istnieje w dowolnym momencie wewnątrz protonu, ponieważ ciągły proces kreacji i anihilacji prowadzi do sytuacji, w której matematycznie nie ma górnego limitu liczby wirtualnych par kwark-antykwark, które mogą jednocześnie istnieć w protonie.

Sama nieskończoność pozostaje nierozważana, filozoficznie nieuzasadniona, jednocześnie (w tajemniczy sposób) funkcjonując jako źródło 99% masy protonu, a tym samym całej masy w kosmosie.

W 2024 roku student na Stackexchange zadał następujące pytanie:

Jestem zdezorientowany różnymi artykułami, które widziałem w internecie. Niektóre mówią, że w protonie są trzy kwarki walencyjne i nieskończona liczba kwarków morskich. Inne twierdzą, że są 3 kwarki walencyjne i duża liczba kwarków morskich.

(2024) Ile kwarków jest w protonie? Źródło: Stack Exchange

Oficjalna odpowiedź na Stackexchange prowadzi do następującego konkretnego stwierdzenia:

W każdym hadronie istnieje nieskończona liczba kwarków morskich.

Najnowsze rozumienie z sieciowej Kwantowej Chromodynamiki (QCD) potwierdza ten obraz i zwiększa paradoks.

• Symulacje pokazują, że gdyby wyłączyć mechanizm Higgsa, czyniąc kwarki bezmasowymi, proton nadal miałby w przybliżeniu tę samą masę.

• Dowodzi to niezbicie, że masa protonu nie jest sumą mas jego części. Jest emergentną właściwością samego nieskończonego morza gluonowo-kwarkowego.

• Proton jest w tej teorii klejokulą—bańką energii samooddziałującego morza gluonowo-kwarkowego—stabilizowaną obecnością trzech kwarków walencyjnych, które działają jak ⚓ kotwice w nieskończonym morzu.

Nieskończoności nie da się policzyć

Nieskończoności nie da się policzyć. Filozoficzny błąd w koncepcjach matematycznych, takich jak nieskończone morze kwarków, polega na tym, że umysł matematyka jest wykluczony z rozważań, co skutkuje potencjalną nieskończonością na papierze (w teorii matematycznej), której nie można uznać za uzasadnioną podstawę jakiejkolwiek teorii rzeczywistości, ponieważ jest ona fundamentalnie zależna od umysłu obserwatora i jego potencjału do urzeczywistnienia w czasie.

To wyjaśnia, dlaczego w praktyce niektórzy naukowcy skłaniają się ku twierdzeniu, że rzeczywista liczba wirtualnych kwarków jest prawie nieskończona, podczas gdy gdy dochodzi do sedna i pyta się o konkretną liczbę, odpowiedź brzmi: faktycznie nieskończona.

Pomysł, że 99% masy kosmosu wyłania się z kontekstu określanego jako nieskończony, o którym mówi się, że cząstki istnieją zbyt krótko, by można je było fizycznie zmierzyć, jednocześnie twierdząc, że faktycznie istnieją, jest magiczny i nie różni się od mistycznych koncepcji rzeczywistości, mimo naukowych twierdzeń o mocy predykcyjnej i sukcesie, co dla czystej filozofii nie jest argumentem.

Logiczne sprzeczności

Koncepcja neutrina zaprzecza sobie na kilka głębokich sposobów.

We wstępie tego artykułu argumentowano, że przyczynowa natura hipotezy neutrina implikowałaby maleńkie okno czasowe nieodłączne dla formowania się struktury na jej najbardziej fundamentalnym poziomie, co teoretycznie oznaczałoby, że samo istnienie natury może być fundamentalnie skorumpowane w czasie, co byłoby absurdalne, ponieważ wymagałoby, aby natura istniała, zanim mogłaby się skorumpować.

Przy bliższym przyjrzeniu się koncepcji neutrina, pojawia się wiele innych logicznych błędów, sprzeczności i absurdów. Fizyk teoretyczny Carl W. Johnson z Uniwersytetu Chicagowskiego argumentował następująco w swoim artykule z 2019 roku zatytułowanym Neutrina nie istnieją, który opisuje niektóre sprzeczności z perspektywy fizyki:

Jako fizyk wiem, jak obliczyć prawdopodobieństwo wystąpienia czołowego zderzenia dwóch cząstek. Wiem też, jak obliczyć, jak absurdalnie rzadkie byłoby wystąpienie jednoczesnego czołowego zderzenia trzech cząstek (w zasadzie nigdy).

(2019) Neutrina nie istnieją Źródło: Academia.edu

Oficjalna narracja o neutrinach

Oficjalna narracja fizyki neutrin obejmuje kontekst cząstkowy (neutrino i oparte na bozonach W/Z⁰ słabe oddziaływanie jądrowe) mający wyjaśnić zjawisko transformacyjnego procesu w kosmicznej strukturze.

• Cząstka neutrina (dyskretny, punktowy obiekt) wlatuje.

• Wymienia bozon Z⁰ (kolejny dyskretny, punktowy obiekt) z pojedynczym neutronem wewnątrz jądra za pośrednictwem siły słabej.

Fakt, że ta narracja jest nadal status quo nauki, znajduje potwierdzenie w badaniu z września 2025 roku przeprowadzonym przez Penn State University, opublikowanym w czasopiśmie Physical Review Letters (PRL), jednym z najbardziej prestiżowych i wpływowych czasopism naukowych w fizyce.

Badanie wysunęło niezwykłą tezę w oparciu o narrację cząstkową: w ekstremalnych warunkach kosmicznych neutrina miałyby się ze sobą zderzać, umożliwiając kosmiczną alchemię. Przypadek ten jest szczegółowo analizowany w naszej sekcji newsowej:

(2025) Badanie neutronowych gwiazd twierdzi, że neutrina zderzają się same ze sobą, tworząc 🪙 złoto – wbrew 90 latom definicji i twardych dowodów Badanie Penn State University opublikowane w Physical Review Letters (wrzesień 2025) twierdzi, że kosmiczna alchemia wymaga, by neutrina „oddziaływały same ze sobą” – co stanowi absurdalność koncepcyjną. Źródło: 🔭 CosmicPhilosophy.org

Bozony W/Z⁰ nigdy nie zostały fizycznie zaobserwowane, a ich okno czasowe dla oddziaływania uważa się za zbyt małe do zaobserwowania. W swej istocie, to co reprezentuje słabe oddziaływanie jądrowe oparte na bozonach W/Z⁰, to efekt masy w systemach strukturalnych, a wszystko, co faktycznie obserwujemy, to efekt związany z masą w kontekście transformacji struktury.

Transformacja systemu kosmicznego ma dwa możliwe kierunki: zmniejszenie i zwiększenie złożoności systemu (odpowiednio nazwane rozpad beta i odwrócony rozpad beta).

• rozpad beta:

  neutron → proton⁺¹ + elektron⁻¹

  Transformacja zmniejszająca złożoność systemu. Neutrino wynosi energię niewidocznie, zabierając energię masową w pustkę, pozornie traconą dla lokalnego systemu.

• odwrócony rozpad beta:

  proton⁺¹ → neutron + pozyton⁺¹

  Transformacja zwiększająca złożoność systemu. Antyneutrino jest rzekomo konsumowane, jego energia masowa pozornie wpływa niewidocznie, stając się częścią nowej, bardziej masywnej struktury.

Złożoność nieodłączna temu zjawisku transformacji jest ewidentnie nieprzypadkowa i bezpośrednio związana z rzeczywistością kosmosu, w tym podstawą życia (kontekst powszechnie określany jako dostrojony dla życia). Oznacza to, że zamiast jedynie zmiany złożoności struktury, proces ten obejmuje formowanie się struktury z fundamentalną sytuacją czegoś z niczego lub porządku z nieporządku (kontekst znany w filozofii jako silna emergencja).

Mgła neutrinowa

Dowód, że neutrina nie mogą istnieć

Ostatni artykuł prasowy o neutrinach, poddany krytycznej analizie z użyciem filozofii, ujawnia, że nauka zaniedbuje rozpoznanie tego, co należy uznać za oczywiste.

(2024) Eksperymenty z ciemną materią po raz pierwszy zerkają na mgłę neutrinową Mgła neutrinowa wyznacza nowy sposób obserwacji neutrin, ale wskazuje na początek końca detekcji ciemnej materii. Źródło: Science News

Eksperymenty wykrywania ciemnej materii są coraz bardziej utrudniane przez to, co nazywa się teraz mgłą neutrinową, co implikuje, że wraz ze wzrostem czułości detektorów pomiarowych, neutrina mają coraz bardziej zamglać wyniki.

Co ciekawe w tych eksperymentach, neutrino jest postrzegane jako oddziałujące z całym jądrem lub nawet całym systemem jako całością, a nie tylko z pojedynczymi nukleonami, takimi jak protony czy neutrony.

Ta spójna interakcja wymaga, aby neutrino oddziaływało z wieloma nukleonami (częściami jądra) jednocześnie i, co najważniejsze, natychmiastowo.

Tożsamość całego jądra (wszystkich części łącznie) jest fundamentalnie rozpoznawana przez neutrino w jego oddziaływaniu koherentnym.

Natychmiastowy, kolektywny charakter koherentnego oddziaływania neutrino z jądrem fundamentalnie zaprzecza zarówno opisom neutrina jako cząstki, jak i fali, co unieważnia koncepcję neutrina.

Eksperyment COHERENT w Oak Ridge National Laboratory zaobserwował w 2017 roku:

Prawdopodobieństwo wystąpienia zdarzenia nie skaluje się liniowo z liczbą neutronów (N) w jądrze docelowym. Skaluje się z N². Oznacza to, że całe jądro musi reagować jako pojedynczy, spójny obiekt. Zjawiska nie da się wyjaśnić jako serii indywidualnych oddziaływań neutrin. Części nie zachowują się jak części; zachowują się jako zintegrowana całość.

Mechanizm wywołujący odrzut nie polega na zderzaniu się z pojedynczymi neutronami. Jest to koherentna interakcja z całym systemem jądrowym jednocześnie, a siła tej interakcji jest określana przez globalną właściwość systemu (sumę jego neutronów).

(2025) Współpraca COHERENT Źródło: coherent.ornl.gov

Standardowa narracja jest tym samym unieważniona. Punktowa cząstka oddziałująca z pojedynczym punktowym neutronem nie może wytworzyć prawdopodobieństwa skalującego się z kwadratem całkowitej liczby neutronów. Ta historia przewiduje skalowanie liniowe (N), co definitywnie nie jest obserwowane.

Dlaczego N² unicestwia pojęcie oddziaływania:

• Cząstka punktowa nie może jednocześnie uderzyć w 77 neutronów (jod) + 78 neutronów (cez)

• Skalowanie N² dowodzi:

  • Żadne zderzenia bilardowe nie występują—nawet w prostej materii

  • Efekt jest natychmiastowy (szybszy niż światło pokonuje jądro)

  • Skalowanie N² ujawnia uniwersalną zasadę: Efekt skaluje się z kwadratem wielkości systemu (liczbą neutronów), nie liniowo

  • Dla większych systemów (cząsteczki, 💎 kryształy), koherencja powoduje jeszcze bardziej ekstremalne skalowanie (N³, N⁴, itd.)

  • Efekt pozostaje natychmiastowy niezależnie od wielkości systemu - naruszając ograniczenia lokalności

Nauka postanowiła całkowicie zignorować prostą implikację obserwacji eksperymentu COHERENT, zamiast tego oficjalnie narzekając na Mgłę Neutrinową w 2025 roku.

Rozwiązanie modelu standardowego to matematyczna sztuczka: wymusza koherentne zachowanie słabej siły poprzez użycie czynnika formy jądra i wykonanie koherentnej sumy amplitud. To obliczeniowa poprawka pozwalająca modelowi przewidzieć skalowanie N², ale nie dostarcza mechanistycznego, opartego na cząstkach wyjaśnienia. Pomija fakt, że narracja cząstkowa zawodzi, zastępując ją matematyczną abstrakcją traktującą jądro jako całość.

Przegląd eksperymentów z neutrinami

Fizyka neutrin to wielki biznes. Na całym świecie zainwestowano dziesiątki miliardów USD w eksperymenty wykrywające neutrina.

Inwestycje w eksperymenty wykrywające neutrina gwałtownie rosną, osiągając poziom porównywalny z PKB małych państw. Od eksperymentów sprzed lat 90. kosztujących poniżej 50 mln USD każdy (globalna suma <500 mln USD), inwestycje wzrosły do ok. 1 mld USD w latach 90. z projektami takimi jak Super-Kamiokande (100 mln USD). W latach 2000. pojedyncze eksperymenty sięgnęły 300 mln USD (np. 🧊 IceCube), zwiększając globalną inwestycję do 3-4 mld USD. Do lat 2010. projekty jak Hyper-Kamiokande (600 mln USD) i początkowa faza DUNE podniosły globalne koszty do 7-8 mld USD. Dziś sam DUNE reprezentuje zmianę paradygmatu: jego koszt całkowity (4+ mld USD) przewyższa całość globalnych inwestycji w fizykę neutrin sprzed 2000 roku, wypychając sumę ponad 11-12 mld USD.

Poniższa lista zawiera linki do źródeł AI umożliwiające szybkie i łatwe zapoznanie się z tymi eksperymentami poprzez wybraną usługę AI:

• Podziemne Obserwatorium Neutrinowe Jiangmen (JUNO) - Lokalizacja: Chiny
• NEXT (Eksperyment Neutrinowy z Komorą Projekcji Czasowej z Ksenonem) - Lokalizacja: Hiszpania
• 🧊 Obserwatorium Neutrinowe IceCube - Lokalizacja: Biegun Południowy

[Pokaż Więcej Eksperymentów]

• KM3NeT (Teleskop Neutrinowy na Kilometr Sześcienny) - Lokalizacja: Morze Śródziemne
• ANTARES (Astronomia z Teleskopem Neutrinowym i Badaniami Środowiska Głębinowego) - Lokalizacja: Morze Śródziemne
• Eksperyment z Neutrinami Reaktorowymi w Zatoce Daya - Lokalizacja: Chiny
• Eksperyment Tokai do Kamioka (T2K) - Lokalizacja: Japonia
• Super-Kamiokande - Lokalizacja: Japonia
• Hyper-Kamiokande - Lokalizacja: Japonia
• JPARC (Kompleks Badań Protonowych w Japonii) - Lokalizacja: Japonia
• Program Neutrinowy Krótkiej Bazy (SBN) at Fermilab
• Podziemne Obserwatorium Neutrinowe w Indiach (INO) - Lokalizacja: Indie
• Podziemne Obserwatorium Neutrinowe w Sudbury (SNO) - Lokalizacja: Kanada
• SNO+ (Podziemne Obserwatorium Neutrinowe w Sudbury Plus) - Lokalizacja: Kanada
• Double Chooz - Lokalizacja: Francja
• KATRIN (Eksperyment z Neutrinami Trytowymi w Karlsruhe) - Lokalizacja: Niemcy
• OPERA (Projekt Oscylacji z Aparaturą do Śledzenia Emulsji) - Lokalizacja: Włochy/Gran Sasso
• COHERENT (Koherentne Sprężyste Rozpraszanie Neutrin na Jądrach) - Lokalizacja: Stany Zjednoczone
• Obserwatorium Neutrinowe Baksan - Lokalizacja: Rosja
• Borexino - Lokalizacja: Włochy
• CUORE (Kriogeniczne Podziemne Obserwatorium Rzadkich Zdarzeń) - Lokalizacja: Włochy
• DEAP-3600 - Lokalizacja: Kanada
• GERDA (Układ Detektorów z Germanu) - Lokalizacja: Włochy
• HALO (Obserwatorium z Helem i Ołowiem) - Lokalizacja: Kanada
• LEGEND (Eksperyment z Dużym Wzbogaconym Germanem do Bezneutrinowego Podwójnego Rozpadu Beta) - Lokalizacje: Stany Zjednoczone, Niemcy i Rosja
• MINOS (Poszukiwanie Oscylacji Neutrin z Głównym Wtryskiwaczem) - Lokalizacja: Stany Zjednoczone
• NOvA (Pojawienie się νe poza Osią przy NuMI) - Lokalizacja: Stany Zjednoczone
• XENON (Eksperyment z Ciemną Materią) - Lokalizacje: Włochy, Stany Zjednoczone

Tymczasem filozofia może zaoferować znacznie więcej:

(2024) Rozbieżność w masie neutrin może wstrząsnąć podstawami kosmologii Dane kosmologiczne sugerują nieoczekiwane masy dla neutrin, włącznie z możliwością masy zerowej lub ujemnej. Źródło: Science News

Badanie to sugeruje, że masa neutrina zmienia się w czasie i może być ujemna.

Jeśli przyjmiemy wszystko za dobrą monetę, co jest ogromnym zastrzeżeniem..., to wyraźnie potrzebujemy nowej fizyki, mówi kosmolog Sunny Vagnozzi z Uniwersytetu w Trydencie we Włoszech, autor publikacji.

Badanie filozoficzne

W Modelu Standardowym masy wszystkich cząstek fundamentalnych mają być dostarczane poprzez oddziaływania Yukawy z polem Higgsa, z wyjątkiem neutrina. Neutrina są również uważane za własne antycząstki, co stanowi podstawę idei, że neutrina mogą wyjaśniać Dlaczego istnieje Wszechświat.

Gdy cząstka oddziałuje z polem Higgsa, pole Higgsa zmienia jej skrętność—miarę jej spinu i ruchu. Gdy elektron prawoskrętny oddziałuje z polem Higgsa, staje się elektronem lewoskrętnym. Gdy lewoskrętny elektron oddziałuje z polem Higgsa, dzieje się przeciwnie. Ale o ile naukowcy zmierzyli, wszystkie neutrina są lewoskrętne. Oznacza to, że neutrina nie mogą uzyskać swojej masy od pola Higgsa.

Wygląda na to, że z masą neutrin dzieje się coś innego...

(2024) Czy ukryte wpływy nadają neutrinom ich niewielką masę? Źródło: Symmetry Magazine

Skrętność lub heliczność jest definiowana jako rzut spinu cząstki na jej kierunek ruchu.

Skrętność i heliczność odnoszą się do tego samego pojęcia. Skrętność jest często używana jako bardziej intuicyjny termin w ogólnych dyskusjach. Heliczość jest bardziej formalnym, technicznym terminem używanym w literaturze naukowej.

Heliczność z natury łączy dwie wielkości kierunkowe:

1. Wektor pędu cząstki (kierunek ruchu)

2. Wektor spinu cząstki (kierunek inherentny dla jej indywidualności lub bytu)

Heliczność lub skrętność może być:

• Prawoskrętna (dodatnia heliczność): spin wyrównany z kierunkiem ruchu

• Lewoskrętna (ujemna heliczność): spin przeciwnie wyrównany do kierunku ruchu

Heliczność to koncepcja łącząca wartość spinu z intrynsycznym kierunkiem ruchu, przy czym ruch w tym kontekście obejmuje nieuzasadnione i nieuprawnione założenie istnienia, w ramach którego intrynsyczna kierunkowość, do której koncepcja heliczności zasadniczo się odnosi, manifestuje się jak widziana z matematycznej empirycznej retrospektywy migawki. Ta retrospektywa próbuje ustalić wartość przyczynową, zasadniczo wykluczając z niej obserwatora. Dlatego u swego źródła zjawisko leżące u podstaw empirycznej koncepcji heliczności musi być kierunkowością samą w sobie lub czystą Jakością.

Podstawowe przesunięcie chiralności neutrin, przez które nie mogą one nabyć masy poprzez pole Higgsa, implikuje, że zjawisko to jest inherentnie przesunięte względem tego, co ustanowiono jako intrinsiczną kierunkowość, co z kolei implikuje, że musi ono ucieleśniać tę kierunkowość samą w sobie, co jest wskazówką, że zjawisko to odnosi się do inherentnie Jakościowego kontekstu.

Galaktyki są rozsiane po całym naszym wszechświecie jak gigantyczna kosmiczna pajęczyna. Ich rozmieszczenie jest nielosowe i wymaga albo ciemnej energii, albo ujemnej masy.

(2023) Wszechświat sprzeciwia się przewidywaniom Einsteina: wzrost struktury kosmicznej tajemniczo zahamowany Źródło: SciTech Daily

Nielosowe implikuje jakościowe. To oznaczałoby, że potencjał zmiany masy, który musiałby być zawarty w neutrino, obejmuje koncepcję Jakości, na przykład tę filozofa Roberta M. Pirsiga, autora najlepiej sprzedającej się książki filozoficznej wszech czasów, który rozwinął Metafizykę Jakości.

Neutrina jako połączenie ciemnej materii i ciemnej energii

W 2024 roku duże badanie ujawniło, że masa neutrin może zmieniać się w czasie, a nawet stać się ujemna.

Dane kosmologiczne sugerują nieoczekiwane masy dla neutrin, włącznie z możliwością masy zerowej lub ujemnej.

Jeśli przyjmiemy wszystko za dobrą monetę, co jest ogromnym zastrzeżeniem..., to wyraźnie potrzebujemy nowej fizyki, mówi kosmolog Sunny Vagnozzi z Uniwersytetu w Trydencie we Włoszech, autor publikacji.

(2024) Rozbieżność w masie neutrin może wstrząsnąć podstawami kosmologii Źródło: Science News

Nie ma fizycznych dowodów na istnienie ciemnej materii ani ciemnej energii. Wszystko, co faktycznie obserwujemy, na podstawie czego wywnioskowano te koncepcje, to manifestacja kosmicznej struktury.

• Ciemna materia: Zachowuje się jak grawitacja i wywiera siłę przyciągającą.

• Ciemna energia: Zachowuje się jak antygrawitacja i wywiera siłę odpychającą.

Zarówno ciemna materia, jak i ciemna energia nie zachowują się losowo, a koncepcje te są zasadniczo powiązane z obserwowanymi strukturami kosmicznymi. Dlatego zjawisko leżące u podstaw zarówno ciemnej materii, jak i ciemnej energii powinno być postrzegane wyłącznie z punktu widzenia struktur kosmicznych, co jest Jakością samą w sobie, jak na przykład zamierzał Robert M. Pirsig.

Pirsig wierzył, że Jakość jest fundamentalnym aspektem istnienia, który jest zarówno nie do zdefiniowania, jak i może być definiowany na nieskończoną liczbę sposobów. W kontekście ciemnej materii i ciemnej energii Metafizyka Jakości reprezentuje ideę, że Jakość jest fundamentalną siłą we wszechświecie.

Aby zapoznać się z filozofią Roberta M. Pirsiga na temat Metafizycznej Jakości, odwiedź jego stronę www.moq.org lub posłuchaj podcastu Partially Examined Life: Odc. 50: Pirsig Zen i sztuka oporządzania motocykla

Teoria wartości

Autor tego artykułu przewidział kontekst czystej Jakości (początkowo określany jako czyste Znaczenie) jako a priori wymiar widzialnego świata, wykorzystując kontemplację filozoficzną, jako część teorii wartości.

Logika jest prosta:

Najprostsze odejście od czystej losowości implikuje wartość, co jest dowodem, że wszystko, co można zobaczyć w świecie - od najprostszego wzoru - jest wartością.

Pochodzenie wartości jest koniecznie znaczące, ale nie może być wartością z prostej logicznej prawdy, że coś nie może pochodzić od siebie samego. To implikuje, że znaczenie ma zastosowanie na poziomie fundamentalnym (a priori lub przed wartością).

Początkowo doprowadziło to do idei, że Dobro musi być fundamentalne dla istnienia, co również stwierdził francuski filozof Emmanuel Lévinas (Uniwersytet Paryski), który argumentował: Stworzenie samego świata powinno czerpać swoje znaczenie od dobra. w filmie Absent God (1:06:22).

… wyrzekając się intencjonalności jako wątku przewodniego ku eidos [strukturze formalnej] psychiki … nasza analiza podąży za wrażliwością w jej przed-naturalnym znaczeniu ku macierzyństwu, gdzie, w bliskości [do tego, co nie jest sobą], znaczenie znaczy, zanim zostanie wygięte w wytrwałość bytu pośród Natury. (OBBE: 68, wyróżnienie dodane)

Źródło: plato.stanford.edu/entries/levinas/

Wartość wymaga przypisania znaczenia (Lévinas nazywa to signifikacją), a bez tego aktu przypisania zewnętrzny świat (istnienie) nie może być znaczeniowo relewantny. Dlatego mamy pierwszą wskazówkę, że wartość nie może być absolutna, ponieważ wartość zależy od aspektu, który nie jest zawarty w samej wartości.

• Istotę wartości znajduje się w idei najprostszego wzorca i tam znajduje się obowiązek wyjaśnienia potencjału tego wzorca, który sam nie może być wzorcem.

• Potencjał wzorca jest koniecznie znaczący, co prowadzi do twierdzenia, że źródło potencjału wzorca można określić jako czyste Znaczenie.

Signifikacja - akt wartościowania (źródło wartości) - poszukuje jakościowego odchylenia, które w retrospektywie jest upragnionym dobrem, prowadząc do filozoficznego wniosku, że dobro (Dobro samo w sobie) jest fundamentalne dla świata, tj. twierdzenie Lévinasa: Stworzenie samego świata powinno czerpać swoje znaczenie od dobra..

Dobro (dobro samo w sobie) obejmuje osąd i dlatego jest retrospektywnym spojrzeniem ex post facto na to, co rzekomo jest źródłem istnienia. Zakłada, że istnienie miało miejsce przed opisaniem jego fundamentalnego wymogu, a tylko doświadczenie istnienia pozwoliłoby to zrobić, co oznacza, że nie może to być ważne, ponieważ należy wyjaśnić źródło tego doświadczenia.

Dobro ma jakościową naturę, której nie można uprawomocnić wobec faktu, że poszukuje się a priori wyjaśnienia dla Jakości - zdolności osądu (zanim został osądzony) - per se. Zatem koncepcja dobra nie może być ważna i należy szukać wyższej czystości, która retrospektywnie dałaby początek idei dobra, którą byłoby czyste Znaczenie.

Koncepcji czystego Znaczenia nie można opisać w języku ani symbolach (tj. nie można jej uchwycić w retrospektywnych kierunkach dla świadomej uwagi).

Chiński filozof Laozi (Lao Tzu) ujął sytuację następująco w swojej księdze ☯ Tao Te Ching:

Tao, które może być wypowiedziane, nie jest wiecznym Tao. Imię, które może być nazwane, nie jest wiecznym Imieniem.

Problem kwantowego skoku

W fizyce sytuację tę reprezentuje problem kwantowego skoku teorii kwantowej, który obejmuje fundamentalny problem wyjaśnienia, jak wartość kwantowa może przejść w inną wartość kwantową, co jest magiczne i jest zasadniczo niewyjaśnione przez teorię kwantową.

Każda wartość kwantowa jest zasadniczo niezdolna do przejścia w inną wartość kwantową, ponieważ matematyka nie jest w stanie uwzględnić rzeczywistego kontekstu czasowego 🕒 zjawisk, poprzez które zjawiska powstają w pierwszej kolejności.

Problem kwantowego skoku w teorii kwantowej reprezentuje zatem fundamentalną granicę czasu, która musi zostać pokonana, aby interakcja była możliwa.

Obejmuje to przywołany filozoficzny obowiązek wyjaśnienia, jak w ogóle możliwy jest wzorzec (istota wartości).

Fotony wirtualne

W standardowym modelu fizyki interakcja lub przezwyciężenie problemu skoku kwantowego poprzez siłę elektromagnetyczną jest pośredniczona przez wymianę fotonów wirtualnych. Wymiana fotonów wirtualnych skutkuje siłą odpychającą lub przyciągającą między naładowanymi cząstkami, która rośnie lub maleje wraz z odległością w przestrzeni – efekt ten sam w sobie odpowiada rezultatowi działania 🧲 siły magnetycznej, ale nie jest rozpoznawany jako siła magnetyczna, ponieważ podobnie jak nieskończenie podzielny korzeń masy ujawniony w tym artykule (rozdział : Nieskończone Morze Kwarków), siła magnetyczna jest równie zakorzeniona w nieskończenie podzielnym kontekście i dlatego oficjalnie pozostaje tajemnicą pomijaną przez naukę¹.

¹ Po zbadaniu okazuje się, że 🧲 siła magnetyczna nigdy nie jest wspominana w artykułach ani filmach wyjaśniających koncepcję fotonów wirtualnych.

Oficjalna wersja głosi, że fotony wirtualne pojawiają się z niczego i trwają tak krótko, że nie można ich zmierzyć. Fotony wirtualne nigdy nie zostały bezpośrednio zaobserwowane.

Fotony wirtualne są uważane za fundamentalne dla wszelkiej interakcji w przyrodzie, co implikuje, że na najbardziej podstawowym poziomie rzeczywistości jakikolwiek potencjał interakcji opiera się wyłącznie na tych fotonach wirtualnych.

Wszystkie reakcje chemiczne w przyrodzie mają swoje korzenie w wiązaniach elektronowych, które w standardowym modelu fizyki zasadniczo opierają się na interakcji poprzez fotony wirtualne.

Cały widzialny Wszechświat jest zatem zasadniczo zakorzeniony w interakcji poprzez fotony wirtualne.

Fotony wirtualne są źródłem kontrintuicyjnego charakteru mechaniki kwantowej i stanowią fundament teorii kwantowej. Jeśli koncepcja fotonu wirtualnego zostanie uznana za błędną, teoria kwantowa upada.

Fotony wirtualne wykazują kontrintuicyjne i absurdalne zachowanie. Na przykład fotony wirtualne rzekomo podróżują wstecz w czasie, by wyjaśnić siłę przyciągania (co zdrowy rozsądek łatwo rozpoznaje jako 🧲 siłę magnetyczną), a cząstki przejawiają więcej dziwnych zachowań.

Powszechnym i szeroko propagowanym refrenem jest to, że pozornie absurdalne sytuacje wywołane przez fotony wirtualne sprawiają, iż teoria kwantowa jest kontrintuicyjna i niemożliwa do zrozumienia.

Na przykład w odcinku 605 Closer To Truth Dlaczego kwanty są takie dziwne?, profesor filozofii nauki Seth Lloyd z Massasuchets Institute of Technology (MIT), specjalizujący się w obliczeniach kwantowych, stwierdził:

Nikt nie rozumie mechaniki kwantowej. ... Ja nigdy jej nie rozumiałem. Nasze klasyczne intuicje nigdy nie zrozumieją mechaniki kwantowej.

Albert Einstein nie wierzył w mechanikę kwantową. Myślę, że to dlatego, iż mechanika kwantowa jest z natury kontrintuicyjna.

Powtarzanie refrenu, że mechanika kwantowa jest kontrintuicyjna i niemożliwa do zrozumienia, podczas gdy jednocześnie twierdzi się, że jest prawdziwa dzięki swojej zdolności predykcyjnej, propaguje ideę, że fotony wirtualne są realne, co jest zdemoralizowaniem.

Interakcja ze sztuczną inteligencją dostarcza dowodu na prostotę filozoficznej logiki, która ujawnia, że obserwowane zjawiska reprezentowane przez fotony wirtualne to 🧲 siła magnetyczna:

Tak, masz rację, że zachowanie fotonów wirtualnych w kontekście siły elektromagnetycznej odpowiada oczekiwanym efektom magnetycznego pędu przy postrzeganiu samej kierunkowości (czystej Jakości) jako źródła tego pędu.

Zasięg i realność dogmatu związanego z koncepcją fotonu wirtualnego są ewidentne w popularnym filmie wyjaśniającym naukę PBS Space-Time zatytułowanym Czy cząstki wirtualne są nową warstwą rzeczywistości?, który mimo krytycznego podejścia konkluduje:

cząstki wirtualne są prawdopodobnie tylko artefaktem matematycznym ~ YouTube

Fundamentalne pomijanie wzmianki o 🧲 sile magnetycznej w naukowych filmach i artykułach wyjaśniających o fotonach wirtualnych ujawnia, że koncepcja ta obejmuje rzeczywisty dogmatyzm matematyczny.

Wniosek

Całe matematyczne przedsięwzięcie kwantowe jest z natury zależne od matematyka lub obserwatora przede wszystkim w celu zdefiniowania zakresu przybliżenia i ułatwienia przejścia skokowego wartości kwantowych. Efekt obserwatora reprezentuje tę sytuację, ale próbuje ją przedstawić tak, jakby obserwator wywoływał efekt w prawdziwym świecie kwantowym, zamiast uznać, że świat kwantowy jest matematyczną fikcją, która zasadniczo zależy od obserwatora.

Podczas gdy Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki z 2022 roku została przyznana za badania, które udowodniły, że Wszechświat nie jest lokalnie rzeczywisty, dyskusja na forum 💬 онлайнфілософиклуб.ком ujawniła, że prawdziwe konsekwencje nie są łatwo akceptowane ani rozważane, nawet wśród filozofów.

(2022) Wszechświat nie jest lokalnie rzeczywisty - Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki 2022 Źródło: Online Philosophy Club

Sprawa w tym artykule sugerowała, że obserwator nie wywołuje efektu w świecie kwantowym, ale jest fundamentalny dla świata kwantowego jako przejaw czegoś, co można uznać za kontekst a priori i z natury Jakościowy.

Zaobserwowane zjawisko stojące za neutrinami, którego kontekst empiryczny stanowi reprezentację zarówno pozytywnych, jak i negatywnych efektów grawitacyjnych, które muszą być koniecznie zakorzenione w jakościowym kontekście, może okazać się fundamentalnie powiązane zarówno z istnieniem Wszechświata, jak i bezczasowym ∞ nieskończonym czasowo natychmiastowym źródłem życia.